Γράφει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Τερζής
Όταν μια ομάδα χάνει με μεγάλη διαφορά συνήθως φταίει ο προπονητής, ο οποίος και πληρώνει το μάρμαρο της ήττας. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ο προπονητής σίγουρα φταίει αλλά δεν είναι αυτός που θα πληρώσει. Τουλάχιστον όχι σε αυτή τη φάση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια που προηγήθηκαν μεταλλάχθηκε σε πολλά σημεία. Ένα απ’ αυτά ήταν ότι απώλεσε την πολυσυλλεκτικότητα που τον χαρακτήριζε και εξελίχθηκε σ’ ένα προσωποπαγές κόμμα όπου όλα αρχίζουν και τελειώνουν στον Αλέξη Τσίπρα. Σιγά, σιγά και βοηθούντος του χρόνου, η απόσταση ανάμεσα στον λαό και το κόμμα, το κόμμα και την κυβέρνηση άρχισαν να μεγαλώνουν. Δυστυχώς, παρά τα καμπανάκια που ακούγονταν κατά καιρούς, κανείς δεν σκέφτηκε πως πρέπει να γεμίσει τα κενά. Η προσπάθεια που έγινε στο τέλος με τη μορφή μέτρων ελάφρυνσης τα οποία πλασαρίστηκαν -με
καθαρά επικοινωνιακούς όρους- εντελώς άγαρμπα δεν έπεισαν τον κόσμο. Και δεν τον έπεισαν επειδή ακριβώς λειτούργησαν ως «δώρο» της τελευταίας στιγμής πριν ο λαός πάει στις κάλπες.
Οι λόγοι για τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη συντριβή δεν μπορούν να αναλυθούν σε ένα μικρό άρθρο. Η συζήτηση αυτή είναι μεγάλη, οι παράγοντες πολλοί. Θα υπάρξει άφθονος χρόνος στο μέλλον και μετά τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ώστε να γίνει αυτή η συζήτηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε τυχερός σε ένα πράγμα, σε σχέση με τα υπόλοιπα κόμματα που εφάρμοσαν μνημονιακές πολιτικές. Δεν καταποντίστηκε. Δεν εξαφανίστηκε εκλογικά όπως ήθελαν οι αντίπαλοί του. Υπέστη ήττα, ναι, αλλά διατηρεί ένα 23-24%, ένα ποσοστό που τον αναγάγει στον κύριο φορέα εκπροσώπησης
των αριστερών-κεντροαριστερών-προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα. Στο χέρι του είναι, από εδώ και στο εξής, αν θα καταφέρει να σηκωθεί, να δείξει ότι έμαθε το μάθημά του και να διεκδικήσει την εξουσία απέναντι σε μια Ν.Δ. η οποία -αξίζει να σημειωθεί- δεν έχει το άλλοθι που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. Ο κόσμος δεν είναι ηλίθιος. Και όποιος τον υποτιμά το πληρώνει στην κάλπη.
