«Όταν σε διώξουν από το σπίτι σου επειδή είσαι “straight” τότε θα περπατήσω και για χάρη σου», αναφέρει το πλακάτ.
Σύμφωνα με την ακτιβίστρια Iris Marion Young, τα άτομα τοποθετούνται σε κοινωνικές δομές και βιώνουν αποκλεισμό ο οποίος οφείλεται στη θεσμική οργάνωση, τους κανόνες, τις αποφάσεις ή ακόμη αθροιστικά στις συνέπειες όλων των παραπάνω.
Η στατική, μονόπλευρη και μονοδιάστατη διεκδίκηση έχει άμεσες επιπτώσεις στη διαμόρφωση της κοινωνικής πολιτικής. Για την αποφυγή αυτών των επιπτώσεων η Young προτείνει ένα πλαίσιο ερμηνείας και παρέμβασης στις δημόσιες συζητήσεις για την κοινωνική αδικία.
Ένα πλαίσιο που περιλαμβάνει την ανάλυση των αιτιών και των συνεπειών των ανισοτήτων οι οποίες αναπόφευκτα οδηγούν στην ύπαρξη και ισχυροποίηση της αναπαραγωγής των άδικων κοινωνικών δομών.
Η Young παραπέμποντας στην Nancy Fraser και συμφωνώντας μαζί της θεωρεί ότι:
“ο σκοπός μιας θεωρίας περί ισότητας εκτός από το να διαπιστωθούν οι πηγές αδικίας είναι το να αναγνωριστούν οι τρόποι με τους οποίους οι θεσμικές και κοινωνικές σχέσεις «συνωμοτούν», διαφοροποιημένα, ώστε να περιορίσουν τις ευκαιρίες κάποιων ανθρώπων να αναπτύξουν και να εξασκήσουν τις ικανότητές τους και να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους. Τα άτομα περιορίζονται από τις δομικές αυτές σχέσεις μιας και οι αδικίες είναι κοινωνικά διαμορφωμένες”.
Επομένως, με έναν τέτοιο ορισμό περί δικαιοσύνης οι πολιτικά δημοκρατικές κοινότητες είναι συλλογικά υπεύθυνες για την αναγνώριση των μορφών και την άρση των αδικιών περισσότερο από ότι είναι υποχρεωμένες να διορθώσουν τα αποτελέσματα και τις συνέπειες των «κτηνωδών αδικιών» όπως τις αποκαλούν».
Η καταπίεση συνίσταται στην παρεμπόδιση κάποιων ατόμων ή/και ομάδων να εκφράσουν τις ανάγκες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, αλλά κυρίως στην καταστρατήγηση του δικαιώματός τους να αναπτύξουν και να εξασκήσουν τις ικανότητές τους στην κοινωνική αλληλεπίδραση.
Η Young επισημαίνει ότι η καταπίεση, δεν αναφέρεται στη μειονεκτική θέση που κατέχουν κάποια άτομα, ως απόρροια μιας τυραννικής δύναμης που τους επιβάλλεται, αλλά αναφέρει ότι η θέση αυτή είναι αποτέλεσμα καθημερινών πρακτικών.
Συνεπώς, η καταπίεση αναφέρεται στη βαθιά αδικία που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι, ως συνέπεια συμπεριφορών, στάσεων και αντιλήψεων που απωθούνται στο βαθύτερο ασυνείδητο και αναπαράγονται μέσα από οικονομικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς θεσμούς και μηχανισμούς.Η Young ορίζει και αναλύει πέντε μορφές καταπίεσης και συγκεκριμένα, την εκμετάλλευση, την περιθωριοποίηση, τη «μη κατοχή δύναμης» (powerless-ness), την πολιτισμική καθυπόταξη και τη βία. Μ’ αυτόν τον τρόπο δίνει στην έννοια της καταπίεσης μία ευρεία διάσταση που ενσωματώνει διάφορες καταπιεσμένες ομάδες, χωρίς να τις διαχωρίζει στη βάση μιας κατάστασης (φύλο, φυλή, σεξουαλικότητα, αναπηρία κ.α.).
ΝΑΙ λοιπόν, θα χρειαστεί να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε για ΟΛΕΣ, ΟΛΟΥΣ και ΟΛΑ.
