Γράφει ο Γιώργος Σ. Σκορδίλης
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα ερευνών, παλαιοτέρων δεκαετιών, η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε κάλλιστα να εξελιχθεί σε ένα διεθνές ναυτιλιακό κέντρο καθώς – τουλάχιστον τότε – διέθετε το ένα από τα τρία βασικά στοιχεία που συνθέτουν ένα ναυτιλιακό κέντρο, τα φορτία. Τα άλλα δύο είναι τα πλοία και οι κάθε είδους άλλες υποστηρικτικές προς το πλοίο και το ναυτιλιακό γραφείο, υπηρεσίες.
Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά και αφού έχει αλλάξει άρδην ο χάρτης των Βαλκανίων, αλλά και η ίδια η Θεσσαλονίκη, στην συμπρωτεύουσα κάποιοι, όπως ο ΣΕΒΕ, ανακαλύπτουν ότι η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη ναυτιλιακή δύναμη του πλανήτη και διεκδικούν ένα μερίδιο τόσο από τον πλούτο που παράγει στον τόπο, όσο και από την προστιθέμενη αξία της.
Θα έλεγε κανείς: Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αλλά – ας είμαστε ειλικρινείς – άλλο το τι επιθυμεί κανείς και άλλο τι μπορεί να πάρει και όπως λέει ο σοφός Ελληνικός λαός: καλό είναι να απλώνουμε τα ποδάρια μας όσο φτάνει το πάπλωμά μας…
Βεβαίως ουδείς μπορεί να αρνηθεί στον οποιονδήποτε να έχει ένα όραμα και να το διεκδικεί, αλλά καλό είναι ενίοτε το όραμα μας να εμπεριέχει και μια δόση ρεαλισμού…
Διαβάζω λοιπόν με προσοχή τις δηλώσεις του Προέδρου του ΣΕΒΕ Δρ. Γιώργου Κωνσταντόπουλου, γιατρού στο επάγγελμα, που προηγήθηκαν του συνεδρίου που διοργάνωσε ο ΣΕΒΕ στην Θεσσαλονίκη με θέμα του τη ναυτιλία.
Ο κ. Κωνσταντόπουλος αφού έκανε μια εκτενή αναφορά στα νούμερα της ναυτιλίας των Ελλήνων, το οποία (αν και λίγο παλιά), θα συμφωνήσω μαζί του, πως όντως είναι θεαματικά και δικαίως γεννούν προσδοκίες, αλλά αναρωτιέμαι πόσο μπορεί η Θεσσαλονίκη να συμμετέχει σε αυτά;
Μάλλον, να το διατυπώσω αλλιώς το ερώτημα για να αποφύγουμε τυχόν παρεξηγήσεις: Πόσο μπορεί η Ελλάδα να συμμετέχει σε αυτά τα νούμερα;
Επί τρεις και πλέον δεκαετίες που διακονώ τη ναυτιλιακή δημοσιογραφία δεν θυμάμαι πλέον πως χιλιάδες φορές έχω ακούσει το πόσες δυνατότητες έχουμε και πόσες ευκαιρίες έχουν χαθεί για να αναδειχθεί η χώρα μας σε διεθνές ναυτιλιακό κέντρο.
Δεν θυμάμαι πόσες χιλιάδες φορές έχω ακούσει από χιλιάδες χείλη για το θαύμα της ναυτιλίας των Ελλήνων και κανείς δεν έχει κάνει τον κόπο να αναρωτηθεί ποια είναι τα επιμέρους εκείνα στοιχεία που λειτούργησαν και εν πολλοίς συνεχίζουν να λειτουργούν καταλυτικά για να έχουμε αυτό το θαύμα. Το εξής ένα (στοιχείο): Η ναυτιλία των Ελλήνων αναπτύχθηκε και συνεχίζει να αναπτύσσεται εκτός των εθνικών συνόρων.
Και ότι αναπτύσσεται πέρα και έξω από την Ελληνική επικράτεια και έχει πίσω του Έλληνα σχεδόν νομοτελειακά είναι καταδικασμένο να πετύχει.
Και θεωρώ περιττό να αναφέρω το γιατί συμβαίνει αυτό ή μάλλον να εξηγήσω το γιατί εντός της Ελληνικής επικράτειας δεν μπορεί να συμβεί. Θεωρώ δεδομένο πως στον ΣΕΒΕ το γνωρίζουν πολύ καλά.
Και φυσικά παρακάμπτω και το γεγονός πως ο κ. Πρόεδρος του ΣΕΒΕ στο μήνυμα του δεν έχει αφήσει σχεδόν κανένα κομμάτι της ναυτιλίας από τις εν δυνάμει εκείνες επιχειρηματικές δράσεις προς τις οποίες θα μπορούσε η Ελληνική βιομηχανία να προσφέρει πολλά, αλλά ούτε και θα τολμήσω να αναρωτηθώ το σε ποια ακριβώς βιομηχανία αναφέρεται.
Αλλά αρκετά με την γκρίνια.
Ας δούμε τι θα μπορούσε πραγματικά να διεκδικήσει η Θεσσαλονίκη και τι θα μπορούσε πραγματικά να προσδοκά ο ΣΕΒΕ.
Η Θεσσαλονίκη, είναι πέρα για πέρα ξεκάθαρο, πως αποτελεί την πύλη των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ευρώπης.
Διαθέτει επίσης ένα λιμάνι το οποίο στην διάρκεια της τελευταίας περιόδου, μετά την ιδιωτικοποίηση του, έχει επανέλθει δυναμικά στο προσκήνιο διεκδικώντας κάθε μέρα, βήμα, βήμα, με κόπο και μεγάλη προσπάθεια, την επί πολλά έτη χαμένη, αλλά ξεχωριστή θέση που δικαιωματικά του ανήκει μέσα στο σύστημα θαλασσίων μεταφορών της Μεσογείου, αλλά και της Ευρώπης.
Και είναι ανώφελο και αντιπαραγωγικό ο ΣΕΒΕ, που εκπροσωπεί ένα δυναμικό κομμάτι του βιομηχανικού δυναμικού της χώρας, σε μια περιοχή με ξεχωριστή γεωπολιτική αξία, να αναζητεί την επόμενη μέρα σε κλάδους στους οποίους δεν έχει καμιά τύχη. Όχι μόνο αυτός. Αλλά η Ελλάδα συνολικά.
Και ποιοι είναι αυτοί οι κλάδοι;
Η ποντοπόρος ναυτιλία; Μα αυτή είναι ποντοπόρος. Το λέει και το όνομα της.
Δεν βρίσκεται εδώ. Είναι παντού στον πλανήτη και ως υπάρχουσα παντού είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένη να αναζητεί εξίσου παντού τις υπηρεσίες που χρειάζεται για να λειτουργήσει.
Η χρήση των όποιων -Ελληνικής καταγωγής- τεχνικών λύσεων χρειάζεται η ναυτιλία; Μα, αυτό ήδη συμβαίνει. Αν υπάρχει στην Βόρειο Ελλάδα βιομηχανία που να διαθέτει τέτοιες λύσεις ποιος της απαγορεύει να διεκδικήσει μερίδιο από την εν λόγω αγορά; Ουδείς.
Με άλλα λόγια ο ΣΕΒΕ κρούει θύρες που είναι ήδη ανοικτές με την μόνη διαφορά πως για να τις διαβείς δεν αρκεί μόνο να γράφει η ταμπέλα made in Greece.
Διότι ούτε τυχαίο είναι, και δυστυχώς ούτε διαχειρίσιμο, το ότι το μεγαλύτερο μέρος του ναυτιλιακού συναλλάγματος που επανεξάγεται από την Ελλάδα αφορά στην αγορά προϊόντων και υπηρεσιών που χρειάζεται η ναυτιλία και βρίσκονται εκτός Ελλάδος.
Και σε καμιά περίπτωση δεν υπονοώ πως τα Ελληνικά μυαλά και χέρια έχουν κάτι να ζηλέψουν από τους ξένους παρόχους τέτοιων υπηρεσιών και προϊόντων. Μιλώ για ένα δομημένο παγκόσμιο δίκτυο το οποίο κάθε Ελληνική επιχείρηση που επιθυμεί να εμπλακεί στην παροχή τέτοιων υπηρεσιών προς την ποντοπόρο ναυτιλία είναι υποχρεωμένη να αποδεχτεί.
Αποδεχόμενη αυτά τα δεδομένα, σταματά αυτόματα να απευθύνεται μόνο στη ναυτιλία των Ελλήνων, αλλά απευθύνεται πλέον προς την παγκόσμια ναυτιλιακή διαχείριση πλοίων.
Αντίθετα ο ΣΕΒΕ, έχει πολλούς και σοβαρούς λόγους να αναζητεί την επόμενη μέρα στους κλάδους εκείνους η δραστηριότητα των οποίων περνά μέσα από το λιμάνι και δεν άλλοι οι κλάδοι αυτοί παρά μόνον εκείνοι που συνδέονται με τις μεταφορές.
Από το να «κυνηγά» ο ΣΕΒΕ χίμαιρες, είναι προτιμότερο να ρίξει το βάρος εκεί που μπορεί πραγματικά να έχει ένα ιδιαίτερα θετικό αποτέλεσμα πρωτίστως για την οικονομία της Βορείου Ελλάδος και ακολούθως για την εθνική οικονομία του τόπου.
Και το βάρος πρέπει να πέσει στην λιμενική βιομηχανία και αυτό γιατί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης μετά την ιδιωτικοποίηση του έχει σταματήσει πλέον να είναι απλά ένας ντόκος στον οποίο φορτώνουμε και ξεφορτώνουμε εμπορεύματα και έχει εξελιχθεί σε ένα πολυεπίπεδο και πολυσύνθετο μηχανισμό που δίνει το τέμπο τόσο στις δια θαλάσσης μεταφορές, όσο και στην οικονομία της ενδοχώρας.
Εκεί έχει πραγματικά νόημα να εστιάσει ο ΣΕΒΕ και να αναζητήσει τους τρόπους μέσο των οποίων μπορεί να ενισχύσει περαιτέρω την προσπάθεια του Οργανισμού Λιμένα Θεσσαλονίκης να αποκαταστήσει τα δίκτυα του.
Αντιλαμβάνομαι πως ο Σύνδεσμος Διαμεταφορέων ή η Διεθνής Ναυτική Ένωση, ή η αντίστοιχη Ένωση των εταιριών Logistics δεν έχουν την αίγλη της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών ή του Ναυτικού Επιμελητηρίου Ελλάδος ή του Propeller Club, αλλά εκεί και στο λιμάνι της συμπρωτεύουσας «κρύβεται» το αναπτυξιακό μέλλον της Βορείου Ελλάδος…
