Γράφει ο Δημήτρης Τερζής
Δέκα μέρες πριν από τις κάλπες της 7ης Ιουλίου και ο τόπος βιώνει την πιο αναιμική και άνευρη προεκλογική περίοδο της τελευταίας δεκαετίας. Η προεκλογική περίοδος διαρκείας που άρχισε περίπου δύο μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα της κάλπης της 26ης Μαίου, έχουν βάλει τα κόμματα στον «αυτόματο» πιλότο.
Η ΝΔ έφτασε από τον Μάιο στο υψηλότερο σημείο συσπείρωσης που θα μπορούσε να πάει και αυτό που απασχολεί τώρα την Πειραιώς είναι το ενδεχόμενο της «χαλαρής» ψήφου την μεθεπόμενη Κυριακή, καθώς υπάρχει μια αίσθηση πως το κόμμα θα πάρει τις εθνικές εκλογές με “φόρα” από τις ευρωεκλογές. Είναι, όμως, άλλο πράγμα να πάρει τις εκλογές και εντελώς διαφορετικό να κερδίσει την αυτοδυναμία.
Η ρήση του Κυριάκου Μητσοτάκη περί ισχυρής εντολής διαφορετικά θα ξαναπάμε στις κάλπες τον Αύγουστο, αυτή ακριβώς την ανησυχία υποδηλώνει, ενώ ταυτόχρονα διαπνέεται και από μια δόση πολιτικής «μπλόφας».
Κι αυτό επειδή το ΚΙΝΑΛΛ είναι σχεδόν έτοιμο να προσφέρει υπηρεσίες συγκυβέρνησης αν χρειαστεί, όπως ακριβώς συνέβη και το 2012. Οι συνέπειες που θα έχει για το ΚΙΝΑΛΛ μια τέτοια συνεργασία σε αυτή τη χρονική συγκυρία δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν.
Από την άλλη πλευρά στον ΣΥΡΙΖΑ μιλάνε και ελπίζουν για την μεγάλη ανατροπή, αλλά η πραγματικότητα είναι πως κανείς δεν την πιστεύει, ούτε μάλλον ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Αντικειμενικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να πετύχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συσπείρωση -που δεν πέτυχε στις ευρωεκλογές- και να επαναφέρει ψηφοφόρους που στις ευρωεκλογές του έστειλαν «μήνυμα» τιμωρίας.
Στον ΣΥΡΙΖΑ θα λογίζεται επιτυχία -το έχουμε ξαναγράψει- το ψαλίδισμα της διαφοράς των 9,6 μονάδων του Μαϊου. Ταυτόχρονα, αν η μπίλια κάτσει σε ένα ποσοστό γύρω στο 27%, όπως το δίνουν κάποιες δημοσκοπήσεις, τότε στην Κουμουνδούρου θα μπορούν να χαμογελούν και να μπουν στη διαδικασία προετοιμασίας της επόμενης μέρας.
Είναι δεδομένο ότι πολλά θα αλλάξουν στον ΣΥΡΙΖΑ από τις 8 Ιουλίου και μετά. Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι δεν τίθεται καν ζήτημα αμφισβήτησης του Αλέξη Τσίπρα.
Αντιθέτως, το πιο πιθανό είναι ότι θα δούμε να ολοκληρώνεται η πλήρης μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ (με τα καλά και τα κακά της) από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε έναν φορέα που θα φιλοδοξεί να εκφράσει την κεντροαριστερή πολιτική στην Ελλάδα. Σε αντίθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει απέναντί του στελέχη που να μπορούν να τον αμφισβητήσουν με αξιώσεις. Ο χρόνος είναι μπροστά του, τα 45 κλείνει τον Ιούλιο.
Το ΚΚΕ θα μείνει ικανοποιημένο με 300-350.000 ψηφοφόρους που θα του επιτρέψουν να εξακολουθεί να αφηγείται την ιστορία του σε αυτούς.
Ερωτηματικό παραμένει το ποσοστό της Χρυσής Αυγής. Στις ευρωεκλογές είδαμε να αναδιαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό στον εθνικιστικό χώρο.
Η Ελληνική Λύση, με τον μανδύα ενός «σοβαρού» ακραίου κόμματος πήρε αρκετό κόσμο από τον Μιχαλολιάκο, ο οποίος δείχνει σημάδια πανικού. Σε προχθεσινό μήνυμά του, τα έβαλε με τον Στέφανο Χίο του «Μακελειού» επειδή ο τελευταίος ουσιαστικά τον κάλεσε να αποχωρήσει από την ηγεσία και να την προσφέρει σε νεότερους (Ο Κασιδιάρης πολύ θα ήθελε να έχει αυτόν το ρόλο).
Την ίδια ώρα η δίκη του ναζιστικού μορφώματος έχει μπει στην τελική της ευθεία και τα δεδομένα δεν είναι καθόλου καλά για την ηγετική ομάδα του. Τούτων δοθέντων, ίσως δούμε μια Χρυσή Αυγή να έχει ακόμα μεγαλύτερη πτώση και από τις ευρωεκλογές.
Αν συμβεί αυτό, το πιο πιθανό είναι να δούμε την Ελληνική Λύση και στη Βουλή, ενώ θέση, ενδεχομένως να διεκδικήσει και η ΜΕΡΑ25 του Γιάννη Βαρουφάκη. Όσο για τον Βασίλη Λεβέντη, θα δώσει τον αγώνα του, αλλά…
*Αρχές του 2020 έχουμε την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Μην εκπλαγείτε αν δείτε κάποιον Αντώνη υποψήφιο.