Γράφει η Κωνσταντίνα Βρεττού
“Ευτυχώς έχω τη δουλειά μου”, ακούς συχνά – πυκνά μεταξύ φίλων, για να ακολουθήσει η ατάκα “αλλά τί να κάνω ρε συ με 300 ευρώ το μήνα;”.
Αυτή η -πολύ σωστή- εκτίμηση θα ήταν φυσιολογικό αν έβγαινε από το στόμα ενός φοιτητή που αφιερώνει περίπου 4 ώρες την ημέρα σε κάποιο πόστο για να συμπληρώσει το χαρτζιλίκι του.
Δυστυχώς πρόκειται για νέους λίγο κάτω και λίγο πάνω από τα 30. Δηλαδή στο κατώφλι μιας από τις πιο δημιουργικές δεκαετίες της ζωής ενός ανθρώπου που έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του και είναι πλέον έτοιμος να ανοίξει τα φτερά του και (γιατί όχι;) να κάνει τη δική του οικογένεια. Παρένθεση: Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να αντιμετωπίσει το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα όταν οι μισθοί είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με το κόστος ζωής; “Τι να κάνεις ρε συ με 300 ευρώ”.
Προσπερνώντας το κεφάλαιο του δημογραφικού, η πραγματικότητα επιβεβαιώνεται από τα νούμερα:
Τα στοιχεία από τις αναλυτικές περιοδικές δηλώσεις που υποβλήθηκαν στον ΕΦΚΑ τον Δεκέμβριο του 2008 αναφέρουν πως ο μέσος μισθός για όσους εργάζονται με πλήρη απασχόληση μειώθηκε κατά 1,23% σε έναν χρόνο. Ένας στους τρεις εργαζόμενους είναι με σύμβαση μερικής απασχόλησης και οι μεικτές απολαβές του ήταν μόλις 391,92 ευρώ.
Παράλληλα, σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει η Καθημερινή, με έως 1.000 ευρώ μεικτά αμείβονται 6 στους 10 εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και μόλις ένας στους πέντε εργαζόμενους (21,4%) λαμβάνει μεικτές αποδοχές από 1001 έως 1.500 ευρώ.
Όσο για το αντικείμενο εργασίας, ενώ είμαστε μια χώρα που καλώς ή κακώς “παράγει” επιστήμονες, οι μισοί εργαζόμενοι είναι υπάλληλοι γραφείου ή πωλητές, το 13% είναι ανειδίκευτοι εργάτες, το 12% είναι τεχνολόγοι και τεχνικοί βοηθοί και το υπόλοιπο 10% είναι επιστήμονες και καλλιτέχνες.
Η πικρή αλήθεια
Μιλάμε συνεχώς για τους αριθμούς, τα ποσοστά και τους μισθούς. Άραγε, έχει θίξει κανείς τις συνθήκες που επικρατούν στους εργασιακούς χώρους; Τι πρέπει να κάνει ένας υπάλληλος και τι στερείται για να λάβει 300 ή 1000 ευρώ τον μήνα;
Προσωπικά δεν έχω ακούσει έστω και έναν να δηλώνει ευχαριστημένος από το αφεντικό ή τον προϊστάμενό του. Σαφώς και υπάρχουν “φωτεινά” παραδείγματα προς μίμηση, αλλά πόσα είναι αυτά; Βλέπετε, γέμισε ο τόπος από αυστηρά και απαιτητικά “αφεντικά”, την ώρα που έχουμε ανάγκη από ηγέτες.
Η αλήθεια είναι ότι αφιερώνουμε τις περισσότερες ώρες στην εργασία από οποιονδήποτε Ευρωπαίο. Ότι το αίμα που χύθηκε για το 8ωρο το “ξέπλυνε η βροχή” κι έχουμε επιστρέψει στην εποχή που εργαζόμαστε από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου. Ότι οι μισοί κάνουν τον σταυρό τους που έχουν δουλειά κι οι άλλοι μισοί εκμεταλλεύονται ακριβώς αυτό γιατί “σαν εσένα περιμένουν άλλοι 1.000 για να σε αντικαταστήσουν”.
Ιδού τώρα και η πικρή αλήθεια: Τόσο οι χαμηλόμισθοι όσο κι εκείνοι που πληρώνονται με 1.500 ευρώ στερούνται ακριβώς το ίδιο πράγμα: Την ποιότητα ζωής. Διότι με 300 ευρώ, όντως δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Από την άλλη, όταν επιστρέφεις στο μεγάλο σου σπίτι με τις τσέπες γεμάτες, η μέρα έχει πια περάσει, το παιδί σου μπορεί ήδη να κοιμάται κι εσύ, ο υψηλόμισθος, δεν έχεις ανταλλάξει ούτε μισή κουβέντα με τον άνθρωπό σου. Για πόσα χρόνια μπορείς να το κάνεις αυτό και τι θα έχεις χάσει εντωμεταξύ;
Φυσικά και η εργασία του καθενός είναι πολύτιμη, ακόμη κι αν κανένας ανώτερος δεν το παραδέχεται. Σκεφτείτε τι θα γινόταν σε μια εταιρεία εάν δήλωναν ταυτόχρονα επί τόπου παραίτηση έστω και δύο άτομα, αφήνοντας τους καταπιεστικούς προϊσταμένους “στα κρύα του λουτρού”.
Το πιο σημαντικό όμως είναι το πόσο ευχαριστημένοι και παραγωγικοί θα ήταν οι υπάλληλοι εάν οι επιχειρηματίες, πίσω από τα ποσά που πληρώνουν κάθε μήνα για να λέγονται έτσι, έβλεπαν ό,τι είναι και οι ίδιοι: Ανθρώπους. Όχι νούμερα.
