του Αναστάσιου Τσιπλάκου – Συμβούλου Στρατηγικής
Η σημερινή συγκυρία, μετά την τετραετή λαίλαπα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, βρίσκει την Ελλάδα αποδυναμωμένη οικονομικά. Έχει παγιδευτεί σε ένα “σπιράλ” ύφεσης, στο οποίο, αν δεν αντιδράσει έγκαιρα, θα βυθίζεται όλο και περισσότερο.
Θέλω να παραμένω αθεράπευτα αισιόδοξος και πιστεύω ότι το αποτέλεσμα της επικείμενης εκλογικής νίκης της Νέας Δημοκρατίας, δε θα σπρώξει απλά τη «μπάλα» παρακάτω, αλλά θα εγκαινιάσει την «κάθαρση» του πολιτικού συστήματος και την ρεαλιστική επαφή της ελληνικής κοινωνίας με την πραγματικότητα. Θα ήθελα να τονίσω και μια “μικρή” λεπτομέρεια: για τη σωτηρία και την ανάκαμψη της Ελλάδας, εκτός από τα δημόσια οικονομικά πρέπει να διασωθούν και οι πολίτες αυτού του τόπου. Διάσωση που θα περιλαμβάνει την οικονομική και βιολογική τους επιβίωση, αλλά και την εξίσου σημαντική εθνική τους αξιοπρέπεια και ταυτότητα.
Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμη παραγωγικές κι ικανές δυνάμεις στη χώρα, που μέχρι τώρα είχαν επιλέξει, για πολλούς και διάφορους λόγους, να παραμένουν στο περιθώριο.
Οι καταστάσεις, όμως, ωρίμασαν πια και έχει γίνει επιτακτική η ανάγκη εξεύρεσης λύσεων. Πολλές από αυτές τις υφέρπουσες μέχρι χθες δυνάμεις, συναισθανόμενες το εθνικό τους καθήκον και τις δυνατότητές τους για ουσιαστική συμβολή στη διάσωση και την επανεκκίνηση της χώρας, έχουν συμπαραταχθεί στα ψηφοδέλτια -και όχι μόνο- της Νέας Δημοκρατίας και είναι έτοιμες να αναλάβουν πρωτοβουλίες που θα την καταστήσουν και πάλι αξιόπιστη, πρώτα στους ίδιους τους πολίτες της, αλλά και διεθνώς.
Είναι γεγονός ότι μέχρι να κατορθώσει η χώρα να ξαναβρεί το δρόμο προς την πρόοδο και την ευημερία, θα χρειαστεί αρκετός χρόνος, αναλόγως και των διεθνών εξελίξεων. Στο μεσοδιάστημα, όμως, η χώρα θα πρέπει να κυβερνηθεί, να επιβιώσει και να θέσει τις βάσεις για την επανεκκίνησή της.
Οι παραγωγικές δυνάμεις που αποφάσισαν να συμπαραταχθούν με τη Νέα Δημοκρατία και θέλουν ειλικρινά να βοηθήσουν τη χώρα να αντεπεξέλθει των τεράστιων δυσκολιών που έχει να αντιμετωπίσει, θα πρέπει να εμφορούνται από το πνεύμα των καμικάζι.
Δηλαδή να είναι αποφασισμένοι να αναλάβουν αποστολές, πολιτικές και μέτρα τόσο δύσκολα, που μπορεί να οδηγήσουν έως και στην πολιτική αυτοκτονία τους.
Γνωρίζουν, εκ των προτέρων, ότι οι αποφάσεις και τα μέτρα που θα αναγκαστούν να πάρουν για την επανεκκίνηση της χώρας, θα είναι τόσο δύσκολα που θα στρέψουν εναντίον τους, εκτός από τα πολιτικά βέλη της όποιας αντιπολίτευσης, την μήνιν και την οργή της εξαντλημένης πια κοινωνίας, η οποία θα άγεται και φέρεται δίχως ίχνος λογικής από τον οποιοδήποτε “λαοπλάνο” που θα έχει συμφέρον να διεκδικεί την εξουσία.
Μόνο με ιερή προσήλωση κι αποφασιστικότητα ενός “καμικάζι”, θα βοηθήσουν ουσιαστικά τη χώρα να επιβιώσει και να ξαναβρεί το δρόμο της με όποιο κόστος, πολιτικό ή/και προσωπικό.
Θέλω να πιστεύω ότι θα αρχίσουν και πάλι να ξεπροβάλλουν Έλληνες πολιτικοί του μεγέθους του Ιωάννη Καποδίστρια, του Χαριλάου Τρικούπη, του Ελευθερίου Βενιζέλου, του Ιωάννη Πρωτοπαπαδάκη, του Νικολάου Πλαστήρα, του Ιωάννη Μεταξά, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και πολλών άλλων, που θα οδηγήσουν και πάλι τη χώρα σε ήρεμο λιμάνι, θα προβάλλουν πειστικά τις πραγματικές διαχρονικές αξίες της, θα αξιοποιήσουν τις σύγχρονες δυνατότητές της και αν απαιτηθεί δε θα διστάσουν να υπερασπισθούν και πάλι την εθνική της αξιοπρέπεια, με οποιοδήποτε απαραίτητο μέσο και τρόπο, διεκδικώντας την ισάξια συμμετοχή της στο όποιο διεθνές περιβάλλον έχει διαμορφωθεί στο μέλλον.
Δε θα τους ακούσουμε να κραυγάζουν “ΒΑΝΖΑΙ”, αλλά είναι πιθανόν κάτι πιο κοντά στο «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης».
Ως κατακλείδα θα ήθελα να θυμίσω ότι μια προσεκτική ανάγνωση της ιστορίας της Ελλάδας, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως αντίδοτο σε όσους έχει αποκαρδιώσει η σημερινή κατάσταση.
Από την απελευθέρωσή της το 1821 ως σήμερα -2 μόνον έτη από τη συμπλήρωση 200 χρόνων ύπαρξης- υπέφερε όσο καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη: έζησε δύο εμφυλίους, έναν «ατυχή» πόλεμο το 1897, τουλάχιστον τέσσερις διεθνείς οικονομικούς ελέγχους, τρεις δικτατορίες, έναν εθνικό διχασμό και μια σειρά στρατιωτικά κινήματα, μια εθνική καταστροφή στη Μικρασία, δύο Βαλκανικούς και δύο Παγκόσμιους πολέμους, δύο Κατοχές από «συμμαχικά» και εχθρικά στρατεύματα.
Βίωσε ένα ατέλειωτο ρέκβιεμ οδύνης αλλά και διθυράμβους εθνικής ανάτασης, καθώς και τη διεθνή αναγνώριση –από φίλους κι εχθρούς- για την τιμητική συμμετοχή της στα πολεμικά πεδία, σχεδόν πάντοτε με την πλευρά των τελικών νικητών.
Και παρ’ όλα αυτά επέζησε! Καλώς ή κακώς, από «ψωροκώσταινα» κατάφερε -με ευθείς ή πλάγιους τρόπους- να αποτελεί σήμερα ένα από τα 27 μέλη της Ευρωζώνης και να ξαναδίνει τη μάχη επιβίωσής της, από μάλλον καλύτερη θέση σε σχέση με το παρελθόν.
