Και όμως, γι’άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι η Ελλάδα πλήρωσε το υψηλότερο τίμημα από κάθε άλλη χώρα για να διασώσει και να στηρίξει το τραπεζικό της σύστημα κατά την περίοδο της κρίσης. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει και από την πρόσφατη έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που δόθηκε στη δημοσιότητα.
Στην έκθεση με τον εύγλωττο τίτλο «Η μακρά σκιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης: Δημόσιες επεμβάσεις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα» (“The long shadow of the Global Financial Crisis: Public sector interventions in the financial sector”), επιχειρείται η καταγραφή του κόστους που είχε για τις εθνικές κυβερνήσεις η παροχή υποστήριξης στις τράπεζες, τη δεκαετία 2007 – 2017.
Σύμφωνα με την έκθεση, για την Ελλάδα αποδεικνύεται ότι:
- Tο συνολικό κόστος των ενισχύσεων στις τράπεζες έφθασε το 46,3% του ΑΕΠ του 2017, δηλαδή ήταν τάξεως των 83 δισ. ευρώ. Σε αυτό το ποσό υπολογίζονται και οι εγγυήσεις δανεισμού που πρόσφερε το Δημόσιο.
- Όμως, η άμεση ανάκτηση (direct recovery) ήταν μόλις 21,9% του ΑΕΠ. Έτσι, το καθαρό δημοσιονομικό κόστος υπολογίζεται σε 24,4% του ΑΕΠ.
- Το συνολικό δημοσιονομικό κόστος φθάνει το 19,9% του ΑΕΠ του 2017, δηλαδή σε ένα ποσό της τάξεως των 36 δισ. ευρώ. Για την Κύπρο, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν λίγο χαμηλότερο, 19,2%, ενώ για την Σλοβενία ήταν 12,1%.
Τα στελέχη του Ταμείου καταγράφουν αρκετά αναλυτικά, στο ειδικό κεφάλαιο για την Ελλάδα, όλες τις επιμέρους παρεμβάσεις που έγιναν για να υποστηριχθούν οι τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων.
Όπως επισημαίνουν, στην Ελλάδα έγιναν δημόσιες παρεμβάσεις σε 19 τράπεζες, από τις οποίες μόνο οι τέσσερις εξακολουθούν να λειτουργούν σήμερα, καθώς το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας αναδομήθηκε στη διάρκεια της κρίσης, με το σχηματισμό τεσσάρων μεγάλων ομίλων.
Πέρα από τις γνωστές ανακεφαλαιοποιήσεις που έγιναν στις συστημικές τράπεζες με κρατικό χρήμα, το ΔΝΤ καταγράφει περιπτώσεις όπου το Δημόσιο κλήθηκε να καλύψει τα χρηματοδοτικά κενά τραπεζών που κατέρρεαν και εξαγοράζονταν από μεγαλύτερες.
Είναι εντυπωσιακό ότι μικρές τράπεζες, που ήταν θύματα κακής ή ύποπτης διαχείρισης, απορρόφησαν τεράστια ποσά δημοσίων πόρων, σε σχέση με το μέγεθός τους.
Για παράδειγμα, το Ταμείο καταγράφει δαπάνη 457 εκατ. ευρώ για το χρηματοδοτικό κενό της FBB (ιδιοκτησίας Ρέστη, πουλήθηκε στην Εθνική), ενώ η Probank υπολογίζεται από τους συντάκτες της έκθεσης (το ποσό παραμένει μυστικό) ότι χρειάσθηκε 700 εκατ. ευρώ. Πάνω από 1,1 δισ. ευρώ ήταν το χρηματοδοτικό κενό της Νέας Proton, που εξαγοράσθηκε από την Eurobank. Τρεις τράπεζες, δηλαδή, με ασήμαντα μερίδια αγοράς απορρόφησαν συνολικά για τα χρηματοδοτικά τους κενά σχεδόν 2,3 δισ. ευρώ!
