Του Νίκου Τ. Παγώνη
Να το ξαναπώ πάλι: πολλά από αυτά που βλέπω στην ελληνική τηλεόραση δεν τα καταλαβαίνω. Και φυσικά το ότι δεν τα καταλαβαίνω δεν έχει να κάνει με τις διανοητικές μου ικανότητες παρά με το τι ακούω και βλέπω.
Για παράδειγμα, σε πρωινή ενημερωτική εκπομπή άκουσα τον άνδρα παρουσιαστή να λέει, μετά το διαφημιστικό μήνυμα των «δώρων» που προσφέρει η εκπομπή, «το μόνο που δε δίνουμε είναι τα κορίτσια», αναφερόμενος προφανώς στις δύο κυρίες που τον στελεχώνουν, με πολύ περιορισμένο ρόλο στην διεξαγωγή του προγράμματος.
Παρόντες στο «πάνελ» (αχ αυτοί οι αγγλικοί ορισμοί) άρρενες πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Λαλίστατοι, με άποψη και γνώμη, δε φάνηκαν να ενοχλούνται από τα λεγόμενα του παρουσιαστή, και πώς να είχαν, όταν είχε ήδη προηγηθεί αναφορά στα χρώματα της ενδυμασίας των δύο κυριών, χωρίς, βεβαίως, να είχε γίνει και ανάλογη μνεία για τα αντίστοιχα ρούχα και χρώματα των ανδρών της παρέας.
Αν και πολύ φοβάμαι ότι ορισμένοι θα σπεύσουν να χαρακτηρίζουν τα παραπάνω σα χιούμορ του παρουσιαστή και χαριτωμένη φιλοφρόνηση προς την ενδυμασία των δύο κυριών, το δικό μου αίμα κτύπησε κορυφή στην κλίμακα βρασμού. Και τούτο γιατί, οτιδήποτε κι αν μερικοί υποστηρίξουν, τα σχόλια ήταν καραμπινάτα ρατσιστικά και απαξιωτικά προς τις δύο κυρίες.
Τι θα πει «δε δίνουμε τα κορίτσια»; Τι είναι τα κορίτσια για να δοθούν; Αντικείμενα; Ή μήπως έχουμε μπερδέψει τις εποχές και βρισκόμαστε ακόμα κάπου στο θλιβερό παρελθόν που η γυναίκα ήταν ιδιοκτησία κάποιου άνδρα;
Και γιατί το χρώμα της ενδυμασίας των δύο κυριών ν’ αποτελέσει θέμα συζήτησης; Αυτό ήταν το μόνο που προσέλκυσε την προσοχή των παρισταμένων ανδρών και όχι οι επαγγελματικές και διανοητικές τους ικανότητες;
Πώς και δε σκέφτηκε κάποιος να κάνει ανάλογο σχόλιο και για τους παριστάμενους άνδρες; Ή κάτι τέτοιο θα χαρακτηριζόταν υποτιμητικό για τους «λεβέντες» της παρέας;
Φανερό είναι ότι ακόμα στον 21ο αιώνα πολλοί άνδρες έχουν δυσκολία να συλλάβουν κάτι πάρα πολύ απλό: την ισότητα των φύλων. Και δε μιλάμε για τίποτα πρωτόγονους αρσενικούς που φέρνονται σαν να φέρουν ακόμα τη λεοντή στον ώμο και να κρατούν ρόπαλο, αλλά για πολιτικούς και δημοσιογράφους, μεταξύ άλλων.
Και το φαινόμενο είναι κάτι που «βγαίνει» αυθόρμητα. Είμαι σίγουρος ότι αν οι εν λόγω κύριοι διαβάσουν αυτές τις γραμμές θα τις θεωρήσουν υπερβολικές. Θα εκπλαγούν, μάλλον, και θα απορρίψουν το δικό μου θυμό ως ξέσπασμα ενός υπερευαίσθητου, πολιτικά ορθού ατόμου. Κι εδώ είναι που εστιάζεται το όλο πρόβλημα.
Η ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών δεν είναι θέμα πολιτικής ορθότητας. Δεν είναι δηλαδή κάτι που ορίζεται από την κοινωνική και πολιτική τοποθέτηση κάποιου, αλλά από τη διαπίστωση ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτου φύλου, είναι ίσιοι. Χωρίς διαφορές και διακρίσεις. Και αυτή η διαπίστωση πρέπει να γίνει βίωμα και τρόπος ζωής. Από όλους και για όλους, αν όντως επιθυμούμε ν’ απαλλάξουμε την κοινωνία μας από ρατσιστικά και σεξιστικά φαινόμενα που δηλητηριάζουν τη ζωή μας και υπονομεύουν την εξέλιξή μας.
