Λάβετε θέση – έτοιμοι…Μπαμ! Οι πρώτες 57 μέρες της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Χρόνος ανάγνωσης ⏰ 3 λεπτά

Του Νίκου Τ. Παγώνη

Μη σας παραξενέψει ο τίτλος. Και τούτο γιατί, το ξεκίνημα της κυβερνητικής θητείας του Κ. Μητσοτάκη θυμίζει κάτι σαν.. αγώνα δρόμου. Όλοι οι συναγωνιζόμενοι στη θέση τους, έτοιμοι ν’ ακούσουν το «Μπαμ» του πιστολιού της εκκίνησης, κι η κούρσα ξεκινά.

Μια κούρσα που, βεβαίως, δεν ολοκληρώνεται μέσα στα περιορισμένα περιθώρια ενός αγώνα, αλλά σε βάθος χρόνου τετραετίας που η ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία εξασφαλίζει στην κυβέρνηση.

Όπως, λοιπόν, οι αθλητές είναι έτοιμοι για το άθλημα έτσι και η κυβέρνηση έδειξε, πολύ έντονα, την προετοιμασία ν’ αναλάβει από την πρώτη στιγμή δυναμικά το έργο της.

Από τους μπλε φακέλους, που εγχείρησε ο πρωθυπουργός στους υπουργούς με την  ανάληψη των καθηκόντων τους, στα έτοιμα νομοσχέδια που παρουσιάστηκαν στη Βουλή με την έναρξή της. Σημεία που δείχνουν, αν μη τι άλλο, τη σοβαρότητα για δουλειά και το επιτελικό σχέδιο που καταστρώνεται πριν από την αρχή της κάθε σοβαρής επιχείρησης. Είτε είναι δημόσια είτε ιδιωτική.

Ταράσσοντας τα νερά της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας, ο Κ. Μητσοτάκης εμπλουτίζει το υπουργικό του συμβούλιο με υπουργούς από διαφορετικές ιδεολογικές τοποθετήσεις, ανοίγεται στον εκτός κοινοβουλίου κόσμο, προσφέρει υπουργικούς θώκους σε καταξιωμένους τεχνοκράτες και γενικά καταδεικνύει την επιθυμία όχι μόνο να ξεφύγει από τα στενά ιδεολογικά όρια και την ικανοποίηση φιλοδοξιών μέσα στο ίδιο του το κόμμα, αλλά και να επανδρώσει την κυβέρνηση με εκείνα τα άτομα που με το «Μπαμ!» θα μπούνε μπροστά και θα ανατρέψουν πολλά από εκείνα που κρατούσαν τη χώρα στάσιμη, διαιωνίζοντας αγκυλώσεις και παθογένειες δεκαετιών.

Από απλά πράγματα, όπως η εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου, στην κατάργηση του καθεστώτος ανομίας στα πανεπιστήμια, στην υποχρέωση κράνους για τους επιβαίνοντες σε μοτοσυκλέτα.

Δίνει έμφαση στην κατάργηση δυστοκιών του παρελθόντος που δυσκολεύουν τις επενδύσεις, διαλαλεί προς τους πάντες ότι η Ελλάδα είναι ανοικτή για μπίζνες, ποντάροντας στην προσέλκυση επενδύσεων, μειώνει φόρους και συντελεστές, εκπέμπει αισιοδοξία επανεκκίνησης της οικονομίας, βάζει στο στόχαστρο όλα εκείνα που συνδράμουν στα λιμνάζοντα νερά της παθογένειας και των κακώς κειμένων και προχωρά σε επαφές με  ευρωπαίους εταίρους, τους οποίους όχι μόνο συνομιλεί στη γλώσσα τους, αλλά και αντιμετωπίζει ίσους προς ίσων, χωρίς απλωμένο το χέρι, γιατί αυτή τη φορά δεν είναι τα δανεικά που θα σώζουν τη χώρα, παρά οι ίδιες της οι δυνάμεις.

Χάνει, όμως, και την ευκαιρία να αναδείξει ικανοποιητικό αριθμό γυναικών στην κυβέρνηση, καταφεύγει στη ψήφιση νομοσχεδίων με το κατεπείγον, και προωθεί ρυθμίσεις που φωτογραφίζουν διευθέτηση ιδιοτελών αναγκών της κυβέρνησης του.

Δείχνει όμως και ευαισθησία σε καταστάσεις όπως το μεταναστευτικό, με την αποσυμφόρηση νησιών από τις άθλιες συνθήκες εγκατάστασης των μεταναστών και τη μεταφορά τους σε αξιοπρεπή καταλύματα στην ενδοχώρα.

Εντυπωσιακές οι πρώτες 57 μέρες της κυβέρνησης, με χαμηλούς τόνους, χωρίς παχιά λόγια και βαρύγδουπες εξαγγελίες, με διάθεση για δουλειά και πρόοδο.

Αν και οι πενήντα εφτά μέρες (ούτε εκατό δεν είναι) είναι πολύ λίγες για να εξαχθούν συμπεράσματα, ας μην ξεχνάμε τα «μικρά καλάθια» του λαού μας, τα πράγματα δείχνουν ότι μια άλλη μέρα, πιο φωτεινή, ανέτειλε για τη χώρα.

Κι ελπίδα είναι ότι, στην πορεία της να μη χάσει τη φωτεινότητά της.