Το περιοδικό Σπίγκελ στο ρεπορτάζ του με τίτλο “Τραπεζική Ένωση – Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση παραιτείται από το βέτο για την ασφάλιση καταθέσεων της ΕΕ” αναφέρει ότι για πολλά χρόνια η Γερμανία ήταν αρνητική σε μια πανευρωπαϊκή προστασία των αποταμιεύσεων.
Μία θέση την οποία τώρα εγκαταλείπει και πλέον προτείνεται ένα «ευρωπαϊκό σύστημα αντασφάλισης» για τις τραπεζικές καταθέσεις με στόχο να αποτραπεί, σε περίπτωση κρίσης, ένα Bank Run.
Η γερμανική κυβέρνηση επιδιώκει να θεσπίσει ένα Ταμείο Ασφάλισης Καταθέσεων που θα λειτουργεί για όλη την Ευρώπη και σε αυτό το ταμείο θα καταθέτουν χρήματα οι τράπεζες κάθε κράτους-μέλους.
Τα χρήματα θα συγκεντρώνονται σε εθνικούς λογαριασμούς, από τους οποίους «σε περίπτωση ανάγκης” θα παρέχεται ρευστότητα στα εθνικά συστήματα εγγύησης των καταθέσεων μέσω επιστρεπτέων δανείων», όπως σημειώνεται στο έγγραφο.
Για τις χώρες με μικρό τραπεζικό τομέα το ταμείο θα μπορούσε να αναλάβει ακόμη και μέρος των ζημιών, καθώς τα πιστωτικά ιδρύματα εκεί πιθανότατα δεν θα είναι σε θέση να αναπληρώσουν το αποθεματικό.
Το νέο Ταμείο Εγγύησης των Καταθέσεων θα το διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εκκαθάρισης των Τραπεζών SRB.
Προκειμένου να αποφευχθεί η μεταφορά των κινδύνων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πρέπει πρώτα να αξιοποιούνται τα εθνικά συστήματα εγγύησης των καταθέσεων. Έτσι θα είναι δυνατή η χρησιμοποίηση του ευρωπαϊκού συστήματος αντασφάλισης«μετά την εξάντληση των εθνικών πόρων». Επιπλέον, ο στόχος είναι να περιοριστεί η ευρωπαϊκή συνεισφορά.
Οι τράπεζες δεν θα διαθέτουν μόνο μία πιο σταθερή βάση, αλλά και οι πελάτες θα έχουν στην διάθεσή τους περισσότερες και οικονομικότερες προσφορές. Επιπλέον, θα αντισταθμιστεί μια ανησυχητική εξέλιξη, η οποία εμφανίστηκε ιδίως ως επακόλουθο της οικονομικής κρίσης.
Την εποχή εκείνη, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των κρατών-μελών στην ΕΕ στράφηκαν ολοένα και περισσότερο στην εγχώρια αγορά. Κατά συνέπεια, σήμερα κατέχουν κυρίως κρατικά ομόλογα των χωρών τους. Αυτή η αναπόφευκτη διασύνδεση θα μπορούσε να αντισταθμιστεί από μια εκτεταμένη Τραπεζική Ένωση.
Αρχικά, επισημαίνεται, ο Σολτς και ο προκάτοχός του Σόιμπλε εμπόδιζαν οποιαδήποτε πρόοδο στην ασφάλιση των καταθέσεων, φοβούμενοι ότι άλλες χώρες θα μπορούσαν να φορτώσουν τους κινδύνους τους στη Γερμανία.
