Στατιστική μελέτη της Eurostat για το τι δαπανά κάθε χώρα σε κοινωνικές παροχές αποκαλύπτει τις ανισορροπίες του Κράτους Πρόνοιας. Η μελέτη δεν συγκρίνει μόνο τι δαπανά κάθε χώρα για κοινωνικές παροχές, αλλά και πού ακριβώς στοχεύουν.
Στην Ελλάδα οι κοινωνικές δαπάνες βρίσκονταν το 2017 (σ.σ. τα τελευταία διαθέσιμα συγκριτικά στοιχεία) στο 25,2% του ΑΕΠ, που είναι χαμηλότερα, μεν, από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο του 27,9% αλλά χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Κύπρος βρίσκονται πιο κάτω από την Ελλάδα.
Σε απόλυτους αριθμούς πάντως οι κατά κεφαλήν κοινωνικές δαπάνες στην Ελλάδα ήταν 5.100 πραγματικά ευρώ, με την «ψαλίδα» να ανοίγει σε σύγκριση με το μέσο όρο της Ευρώπης αλλά και τις χώρες της Ιβηρικής.
Η πλέον αποκαλυπτική σύγκριση γίνεται ως προς του πού κατευθύνονται αυτές οι δαπάνες. Σχεδόν το 46% των κοινωνικών δαπανών αφορούν σε συντάξεις είτε γήρατος είτε χηρείας. Ένα μεγάλο κομμάτι πηγαίνει σε επιδόματα/παροχές αναπηρίας και ασθένειας, ενώ καταγράφεται και η ενίσχυση των ανέργων και των ατόμων που βιώνουν συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού. Υπάρχει, όμως κι ένα «γενναίο» κονδύλι, που κατευθύνεται στη στήριξη των οικογενειών, με κάποιες κραυγαλέες εξαιρέσεις. Μεταξύ αυτών είναι η Ελλάδα.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή της κατάταξης, με μεγάλη διαφορά, ως προς τη χρηματοδότηση των συντάξεων, καθώς αυτές απορροφούν το 62,8% των κοινωνικών δαπανών. Αντιθέτως, η στήριξη των φτωχών νοικοκυριών απορροφά μόλις το 1,56% των κοινωνικών δαπανών, ενώ πολύ χαμηλά βρίσκεται η χρηματοδότηση ανέργων και οικογενειών. Ειδικά όσον αφορά στις οικογένειες, δεν πρέπει να λησμονεί κανείς ότι αντιμετωπίζουν από τα μεγαλύτερα βάρη φόρων – εισφορών ως ποσοστό του εισοδήματος τους. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ, για φόρους και εισφορές ένα ζευγάρι μισθωτών με 2 παιδιά δίνει το 23,7% των ακαθάριστων αποδοχών του, όταν ο μέσος όρος των ευρωπαϊκών χωρών του ΟΟΣΑ είναι 21%.
