Στις Επάλξεις! Ο αντικαπνιστικός νόμος μπροστά στην κοινωνία

Χρόνος ανάγνωσης ⏰ 3 λεπτά

Γράφει ο Νίκος Παγώνης

Από τις πρώτες εξαγγελίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν και η εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου.

Για χρόνια πολλά στα βιβλία έπρεπε να ψηφιστεί νέος εναρμονιστικός νόμος με έναρξη την 19η Νοεμβρίου για να τεθεί επιτέλους σε λειτουργία με πρόβλεψη βαριών προστίμων και τηλεφωνική γραμμή πολιτών για καταγγελίες παραβατών.

Με την Ελλάδα ν’ αποτελεί ένα από τα τελευταία προπύργια, αν όχι το μοναδικό ελευθέρου καπνίσματος σε όλα τα πολιτισμένα κράτη, η έντονη αντίσταση ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας στην εφαρμογή του νόμου προξενεί εντυπώσεις από θυμηδία μέχρι έντονο θυμό, ιδιαίτερα μεταξύ των καπνιστών, που θεωρούν το νόμο άδικο και παραβίαση των δικαιωμάτων τους.

Στις επάλξεις!, λοιπόν, από τους αρειμάνιους καπνιστές που επιμένουν ν’ αντιστέκονται σε κάτι που όχι μόνο είναι λογικό και δίκαιο, αλλά και που προσφέρει τεράστια ευεργετήματα στη δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία.

Ανέκδοτα, διαμαρτυρίες, φωτογραφίες θαμώνων έξω από νυχτερινά κέντρα, διαμαρτυρόμενοι ιδιοκτήτες κέντρων και γενικά με μια κοινωνία αναστατωμένη, και το ερώτημα είναι γιατί;

Επί δεκαετίες τώρα η επιστήμη έχει αποδείξει αναφανδόν ότι το κάπνισμα συγκαταλέγεται μεταξύ των πρώτων αιτιών ασθενειών και θανάτου. Το ίδιο επικίνδυνο για τους καπνίζοντες όσο και για τους παθητικούς καπνιστές, το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, το τεράστιο κόστος στο δημόσιο σύστημα υγείας, καθώς και η σημαντική μείωση παραγωγικότητας, το κάπνισμα είναι, όντως, εχθρός νούμερο ένα. Τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό.

Με παρεξηγημένη αντίληψη περί ελευθερίας του ατόμου, τα επιχειρήματα των καπνιστών είναι από ανύπαρκτα μέχρι σαθρά.
Η επιμονή τους να υποχρεώνουν τους γύρω τους σε παθητικό κάπνισμα είναι τόσο εγκληματική όσο και ένας πυροβολισμός ή ένα μαχαίρωμα.

Τα δε, επιχειρήματα των ιδιοκτητών καταστημάτων εστίασης και ψυχαγωγίας για μείωση τζίρου μπορεί να ακούγονται δικαιολογημένα, είναι όμως υπερβολικά.

Πάρτε για παράδειγμα εστιατόρια κάποιου επιπέδου που για χρόνια τώρα απαγορεύουν το κάπνισμα. Οι δουλειές τους όχι μόνο δεν έχουν μειωθεί, αντίθετα γνωρίζουν και αύξηση. Βεβαίως, ο δίκαιος ανταγωνισμός προϋποθέτει ίση αντιμετώπιση από όλους, όπερ και η ανάγκη αυστηρής αστυνόμευσης εφαρμογής του νόμου.

Παρατηρείται, όμως, κι ένα φαινόμενο, καθόλου άγνωστο για την ελληνική πραγματικότητα. Η έμφυτη διάθεση αντίθεσης σε ένα νόμο και στην προσπάθεια εφαρμογής του. Η αυτόματη άρνηση προσαρμογής, η ιδιοτελή αντιμετώπιση ενός κοινωνικού μέτρου, η έλλειψη ενδιαφέροντος για τον πλησίον.

Έλλειψη πολιτισμού; Εγωπάθεια; Ωχαδερφισμός; Γενική διάθεση ανυπακοής και απειθαρχίας; Ποιος ξέρει;

Πάντως, οτιδήποτε κι αν ισχύει, διαφαίνεται η ανάγκη ύπαρξης μιας μεγάλης διαφωτιστικής εκστρατείας, μαζί με αυστηρά μέτρα εφαρμογής που δεν θα αφήνει περιθώρια πια εμφάνισης ενός παρελθόντος γενικευμένης παραβατικότητας και ανομίας.

Και κάτι τελευταίο: Αν ορισμένοι προτιμούν, μετά την πληρωμή σεβαστού ποσού, αντί να ακούνε και να χαίρονται τον Ρέμο να κάθονται έξω και να καπνίζουν, δικό τους το πρόβλημα. Εμένα προσωπικά, πολύ λίγο με ενοχλεί.