Έτσι χωρίς τίτλο

Χρόνος ανάγνωσης ⏰ 5 λεπτά

Του Νίκου Παγώνη

Εν αναμονή του νέου χρόνου, κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή μου και διάφορες, ανάκατες σκέψεις περνούν απ’ το μυαλό μου.

Είναι ετούτη η εποχή του χρόνου που ο παλιός ετοιμάζεται ν’ αποχωρήσει και ο νέος περιμένει ανυπόμονα στο κατώφλι, για να εισέλθει με τη σειρά του στη ζωή μας. Είναι εκείνη η περίοδος που συνήθως κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε και πλάθουμε όνειρα για τη χρονιά που έρχεται.

Είναι μια συνεχής νοητή άσκηση- για όσους, τέλος πάντων, μπαίνουν στον κόπο να την κάνουν-, που πάντοτε είναι επηρεασμένη από τη δική μας, προσωπική επίγνωση των πραγμάτων.

Άλλοτε είμαστε επιεικείς με τους εαυτούς μας και άλλοτε αφηνόμαστε στον φαντασιακό κόσμο των ονείρων, με την ελπίδα ότι η νέα χρονιά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, ότι θα προσφέρει όλα εκείνα που είτε στερηθήκαμε είτε μέχρι τώρα δεν κατορθώσαμε.

Και πάντοτε κάνουμε το ίδιο λάθος. Η επιείκεια, σπάνια μας επιτρέπει να γίνουμε αδέκαστοι κριτές των πράξεων μας, ολοένα παρεμβάλλεται εκείνο το ροζ γυαλάκι, μέσω του οποίου βλέπουμε τον εαυτόν μας στον καθρέφτη, και παραβλέπουμε την πραγματικότητα, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά την αδυναμία μας να δούμε την ωμή πραγματικότητα, χωρίς ωραιοποιήσεις, συμβιβασμούς κι όλα τα σχετικά που πάντοτε μας βγάζουν λάδι και πάντοτε μας δίνουν δίκιο.

Και, φυσικά, όταν γίνεται το πρώτο λάθος, το δεύτερο σίγουρα θα επακολουθήσει. Έτσι, λοιπόν, και οι σκέψεις μας για τη νέα χρονιά που έρχεται θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο και όλα όσα θα προγραμματίσουμε θα καταλήξουν κι εκείνα, με τη σειρά τους, στον κάλαθο με τους ανεκπλήρωτους πόθους, τ’ απραγματοποίητα όνειρα.
Προφανώς, ένας απ’ τους λόγους είναι ότι, αυτήν την εποχή, με την εορτή των Χριστουγέννων πίσω μας και την αναμονή του ξεφαντώματος την παραμονή της πρωτοχρονιάς, το χαρούμενο κλίμα, η εορταστική ατμόσφαιρα, το καλό φαΐ και κρασί, δεν επιδρούν πάντοτε ως στοιχεία νηφαλιότητας και ούτε προσφέρονται για μη ευχάριστες αναλύσεις.

Πολυάσχολοι, με όλα τα σχετικά που καθορίζουν αυτές τις μέρες, δικαιολογημένα, ίσως, να μην μας μένει καιρός για οτιδήποτε άλλο, άσχετα αν το συναίσθημα πάντοτε είναι ότι ουδέποτε είναι καιρός για αυτοκριτική και αυτομαστίγωση.

Είναι κάτι σαν αυτοσυντήρηση, αυτοάμυνα η ανάγκη να καλυφτούμε πίσω από εκείνο τον τοίχο που συνεχώς μας προστατεύει και μας κρατά σώους και αβλαβείς.
Βεβαίως, όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με το πώς οι γύρω μας μάς αντιλαμβάνονται και τι ακριβώς νομίζουν για μας, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Εμείς, πάντως, πορευόμαστε στον ίδιο δρόμο, κάνουμε τα ίδια βήματα ή και άλματα και ποσώς μας ενδιαφέρει οτιδήποτε άλλο που, προφανώς, θα μας στεναχωρήσει, θα μας αναγκάσει να δούμε τον εαυτόν μας αλλιώς, με κριτική ματιά.

Τώρα θα μου πείτε τι μ’ έπιασε, χρονιάρες μέρες, κι αρχίζω τη γκρίνια, και δεν θα έχετε άδικο. Δεν αρκούν, δηλαδή, τα όλα όσα άσχημα και εκνευριστικά με τα οποία μας βομβαρδίσει ο δέκτης της τηλεόρασης καθημερινά και όλα όσα οι σελίδες των εφημερίδων φορτικά μας αραδιάζουν, για να μας καταθλίψουν;

Ναι, βεβαίως, δεν λέω, αλλά κάπου διάβασα ότι κάθε μέρα 21,000 παιδιά ανά τον κόσμο πεθαίνουν από ασθένειες που μπορούν να προληφθούν. Κάτι θα μπορούσαμε να κάνουνε γι’ αυτά, αλλά δεν βαριέστε, φτάνει όση κατάθλιψη βλέπουμε γύρω μας.
Αλλά, μια στιγμή, πώς μπορώ να σας δίνω δίκιο και να συνεχίζω με τη γκρίνια;

Κάπως αλλιώς σκέφτηκα να γράψω το σημερινό μου άρθρο, αλλά παρασύρθηκα. Βλέπετε, υπάρχει τόσο πόνος και δυστυχία γύρω μας που μου είναι δύσκολο να ξεφύγω και ν’ αρχίσω να κάνω όνειρα για το μέλλον. Μου είναι δύσκολο να σκέφτομαι το γλέντι της παραμονής της πρωτοχρονιάς (που θα πάω) και να κλείνω τα μάτια μου στους φτωχούς κι αστέγους που βλέπω γύρω μου. Θέλω κι εγώ να φορέσω τα ροζ γυαλάκι, αλλά κάπου η συνείδησή μου με τραβάει απ’ το μανίκι. Άλλοτε το ρίχνω στο “σορολόπ” κι άλλοτε κάνω τον ανήξερο, σφυρίζοντας ανέμελα. Πώς ν’ αντέξω τόση δυστυχία και πόνο και να μην κρεπάρω; Κάνω κι εγώ την αυτοάμυνά μου κι έχει ο Θεός…

Να, όπως σήμερα. Καινούργιος χρόνος έρχεται, χαράς ευαγγέλια. Φεύγει ο παλιός, παίρνει μαζί του όλη την ασχήμια κι ο καινούργιος- δεν γίνεται αλλιώς- μόνο καλούδια θα μας φέρει. Νιος αυτός, δεν έχει τριφτεί ακόμα, δεν ξέρει τι συμβαίνει γύρω του, γιατί να μας στεναχωρήσει;

Τώρα μας δίνεται η ευκαιρία ν’ αποκτήσουμε όσα μας ξέφυγαν (πού θα πάει; Θα την πιάσουμε την καλή, δεν θα την πιάσουμε;), ν’ αλλάξουμε όσα δεν μας αρέσουν, να κόψουμε το τσιγάρο, να ρίξουμε τα περιττά κιλά, να γίνουμε πρώτοι (αν ήδη δεν είμαστε), να αναγνωριστούμε, επί τέλους, από τους άλλους.

Ν’ αφήσουμε τους εαυτούς μας στη δίνη της εποχής, να παρασυρθούμε σε όλα τα ευχάριστα και ηδονικά, να απολαύσουμε τη ζωή μας, να χαρούμε να γλεντήσουμε.

Ας αφήσουμε πίσω μας στεναχώριες και σκοτούρες, εμείς να είμαστε καλά και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Να κάνουμε εκείνο το πολυπόθητο ταξίδι. Να απολαύσουμε τη ζωή περισσότερο. Να πάψουμε ν’ ασχολούμεθα με όσα μας στεναχωρούν, να πάρουμε εκείνο το φανταχτερό αυτοκίνητο, να τη σκαπουλάρουμε λιγάκι από τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις, να το ρίξουμε λιγάκι έξω, βρε αδελφέ.
Να κάνουμε εκείνο, να κάνουμε το άλλο, να κάνουμε… να κάνουμε… και τελειωμό δεν έχει.

Έτσι, χωρίς τίτλο. Όπως η ίδια η ζωή. Λίγο γκρίζα, λίγο ροζ, λίγο χαρωπή, ποτέ μαύρη. Έτσι τη θέλουμε τη ζωή μας κι ο καινούργιος χρόνος πρέπει να μας τα φέρει.
Έτσι, χωρίς τίτλο, γιατί για πολλούς η ζωή δεν έχει τίτλο. Καμιά φορά δεν έχει ούτε προορισμό. Χρόνος έρχεται, χρόνος φεύγει και πάντοτε μία απ’ τα ίδια. Η ίδια ρουτίνα, τα ίδια γνωστά και τετριμμένα, τα ίδια αδιέξοδα, η ίδια κατάσταση αποχαύνωσης ενάντια στην ασχήμια του κόσμου.

Έτσι, χωρίς τίτλο είναι και το δικό μου άρθρο σήμερα, γιατί δεν ξέρω τι να του προσθέσω. Την ασχήμια ενός χρόνου που φεύγει ή την ελπίδα ενός χρόνου που έρχεται;

Αλλά, είπαμε, όχι γκρίνιες, χρονιάρες μέρες τώρα. Συγνώμη, λοιπόν, αν παραφέρθηκα, αλλά για να δούμε, πόσο ο καινούργιος χρόνος είναι έτοιμος να συγχωρέσει τα όσα στον περασμένο κάναμε.
Καλή χρονιά φίλοι μου.