Του Νίκου Τ. Παγώνη
Η φράση από βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σε τηλεοπτικό παράθυρο σήμερα το πρωί. Σε συζήτηση περί αστυνομικού που «τράβηξε» όπλο στο προαύλιο της ΑΣΟΕΕ, ο εν λόγω βουλευτής πιεζόμενος τοποθετήθηκε με το ζόρι εναντίον της κάθε βίας προσθέτοντας όμως και ένα «αλλά», που εξ ‘ορισμού ακυρώνει την πρώτη τοποθέτηση.
Βλέπετε, κάθε φορά που ένα «αλλά» ακολουθεί την οποιαδήποτε τοποθέτηση, η έμφαση μετακινείται στο τι ακολουθεί, το οποίο, στην ουσία, εμπεριέχει εκείνο που όντως πιστεύουμε, ασπαζόμαστε, υποστηρίζουμε.
Έτσι, λοιπόν, και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο βουλευτής ναι μεν έριξε μια γενική και απροσδιόριστη τοποθέτηση εναντίον στη βία, άφησε όμως ναι εννοηθεί πλαγίως, πλην σαφώς, ότι η βία εναντίον στον αστυνομικό που «τράβηξε» το πιστόλι ήταν δικαιολογημένη.
«Ας πρόσεχε», είπε επιγραμματικά. Κι αυτό το «ας πρόσεχε» είναι που με διαολίζει, μαζί με τους τίτλους από όλα γενικώς τα ΜΜΕ που αναφέρονται στο τράβηγμα του πιστολιού και όχι στο τι έγινε και γιατί.
Αναμφίβολα, οι εντυπωσιακοί τίτλοι είναι ένα «αμάρτημα» στο όποιο όλοι μας υποπίπτουμε από καιρό σε καιρό στο κυνηγητό της προσοχής του κοινού. Παραταύτα, όμως, πέρα του εντυπωσιασμού, η εικόνα του αστυνομικού με το όπλο στο χέρι είναι κάτι που σε πολλούς προκαλεί αλλεργία, ιδιαίτερα όταν συμβαίνει εντός πανεπιστημιακού χώρου, όπερ και οι τίτλοι.
Ο αστυνομικός, με πολιτικά και εκτός υπηρεσίας, υπέπεσε στο «σφάλμα» να συμπεριλάβει στην πολιτική ένδυσή του, το υπηρεσιακό παντελόνι, τις μπότες και κυρίως το κράνος μοτοσικλετιστή της ομάδας ΔΙΑ.
Αβλεψία, περιορισμός της γκαρνταρόμπας του (τα λεφτά δεν τρέχουν από τα μπατσάκια τους με το μισθό που παίρνουν) ό,τι κι αν ήταν, πάντως, το γεγονός είναι ότι η ομάδα των αντιεξουσιαστών που «διαφεντεύουν» το άβατο της ΑΣΟΕΕ τον εντόπισε- παρκάριζε τη προσωπική του μηχανή εκεί γύρω- του επιτέθηκε και τον ξυλοκόπησε αγρίως, με αποτέλεσμα να νοσηλεύεται στο νοσοκομείο με σοβαρά τραύματα.
Και αυτό το σοβαρό γεγονός, άγριου ξυλοδαρμού ενός ατόμου μόνο και μόνο λόγω της επαγγελματικής του ιδιότητας, περνάει στα δευτερεύοντα μαζί με το άλλο σοβαρό γεγονός, της παρουσίας ομάδας ατόμων, πολύ πιθανόν ασχέτων με τη σχολή, σε πανεπιστημιακό χώρο που σκοπό έχουν να επιβάλλουν το δικό τους καθεστώς χωρίς ουδεμία νομιμοποίηση και δικαίωμα.
Συχνά αναρωτιέμαι τι είδους κοινωνία θέλουμε; Μια κοινωνία ευνομούμενη, ανεκτική, αξιοκρατική, με αρχές και αξίες ή μια κοινωνία που ο καθένας έχει δικαίωμα να σηκώνει το χέρι και να ρίχνει φάπες οπότε συμβαίνει κάτι που δεν του αρέσει, δε συμφωνεί, δεν το γουστάρει.
Είναι, άραγε, αποδεκτό ομάδες διαφόρων να επιβάλουν με τον τσαμπουκά τους τις ιδέες τους και τα πιστεύω τους; Τι έγινε άραγε ο διάλογος, η συζήτηση, η ανταλλαγή ιδεών, η διεκδίκηση της δικής μας θέσης με νόμιμα και πολιτισμένα μέσα;
Απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι οι αστυνομικοί απαιτείται να φέρουν το υπηρεσιακό τους όπλο συνεχώς. Και το σωστό είναι αυτό το όπλο να παραμένει στη θήκη του συνεχώς, εκτός κι αν η ζωή και η ακεραιότητα του αστυνομικού κινδυνεύει. Και στο επεισόδιο στην ΑΣΟΕΕ τι ακριβώς έγινε; Κινδύνευσε η ζωή του ή όχι;
Και το ό,τι οι συνάδελφοί του, που τον διέσωσαν από τη μανία του πλήθος που τον ξυλοφόρτωνε, δεν προέβησαν σε ουδεμία σύλληψη δεν το συζητώ. Φαίνεται ότι, για αστυνομικούς, το αδίκημα της πρόκλησης σοβαρών σωματικών βλαβών δεν ισχύει.
Κι αυτό κι αν είναι ρατσιστικό.
