Μπας και είμαι μισαλλόδοξος ρατσιστής;

Χρόνος ανάγνωσης ⏰ 4 λεπτά

Του Νίκου Τ. Παγώνη

Χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στη Γερμανία με σύνθημα το άνοιγμα των συνόρων και την ελεύθερη κίνηση μεταναστών προς την Ελλάδα και την Ευρώπη. Με συνθήματα ενάντια στην απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να κλείσει τα σύνορα σε αντίδραση της άφιξης χιλιάδων μεταναστών με την προτροπή, ενθάρρυνση και διευκόλυνση της τουρκικής κυβέρνησης, με χαρακτηρισμούς «φασίστες», «μισαλλόδοξοι», «ακροδεξιοί», οι διαδηλωτές εκδήλωσαν την αμέριστη συμπαράστασή τους στις χιλιάδες άμοιρες ψυχές που χρησιμοποιούνται ως πιόνια στη γεωπολιτική σκακιέρα του Εντοργάν.

Στην Ελλάδα, φωνές υπέρ των μεταναστών, που στοίβαξε αδιάντροπα και απάνθρωπα ο σουλτάνος-εκφραστής του νεοτουρκικού επεκτατισμού στα σύνορα με την Ελλάδα, ακούγονται, κατηγορώντας για μισαλλοδοξία και φασιστικές συμπεριφορές όλους όσους (που είναι και συντριπτικά περισσότεροι) στέκονται αλληλέγγυοι με την απόφαση της κυβέρνησης να προασπίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας
Προβάλλοντας ανθρωπιστικές αξίες περί περίθαλψης και συμπαράστασης στην ανθρώπινη δυστυχία, στη Γερμανία και εδώ, διαμαρτύρονται ενάντια στην πολιτική περιορισμού εισόδου μεταναστών, αναμοχλεύοντας ξανά (και ίσως δικαιολογημένα) τους πολέμους, τις συρράξεις, τη πτώχευση κρατών και την απροθυμία προηγμένων κρατών να συνδράμουν ουσιαστικά στην αναδιάρθρωση και ενίσχυση των κρατών εκείνων που δεν μπορούν να θρέψουν τους πολίτες τους.

Μετανάστης κι εγώ (προ αλησμόνητων χρόνων) καταλαβαίνω πλήρως την ανάγκη του ανθρώπου να αναζητήσει ένα καλύτερο αύριο. Στην πατρίδα του ή όπου αλλού προσφέρεται. Ποτισμένος βαθιά με ανθρωπιστικές αξίες, με ειλικρινή χριστιανική πίστη του «αγαπάτε αλλήλους», ακλόνητος υποστηριχτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και χωρίς αστερίσκους δημοκράτης έχω επανειλημμένα διαδηλώσει, γραπτώς και προφορικά, την απέχθειά μου σε καθετί που υποβιβάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση.
Πιστεύω ακράδαντα στην ευθύνη των πλουσίων και ισχυρών να μοιραστούν τα αγαθά τους με τους λιγότερο ευνοούμενους και καταδικάζω απερίφραστα όλους εκείνους που αιματοκυλούν τον κόσμο και όλους όσους επενδύουν στον ανθρώπινο πόνο και δυστυχία.
Θέλω να βλέπω μόνο χαμόγελα στα παιδικά πρόσωπα και αγωνίζομαι (με τον τρόπο μου) για την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισονομία και την ισότητα.

Δεν κατέχομαι από πολιτικές ιδεολογίες, κομματικές αγκυλώσεις, ακραίες εθνικιστικές ιδέες και φανατικές τοποθετήσεις. Αγαπώ τον άνθρωπο, τελεία και παύλα.

Την ίδια στιγμή, όμως, πιστεύω και στο υπέρτατο απόκτημα του ανθρωπίνου πολιτισμού: στο νόμο. Στο νόμο που δημοκρατικά η κοινωνία δημιουργεί και αποδέχεται και που ορίζει και επιδιώκει την αρμονική σχέση των ανθρώπων μεταξύ τους.
Ταυτόχρονα, πιστεύω και υποστηρίζω το δικαίωμα του κάθε κράτους να καθορίζει και να ορίζει τα του οίκου του. Δημοκρατικά κι αξιοκρατικά. Με γνώμονα το νόμο που εξασφαλίζει, το λέω πάλι, την αρμονική διαβίωση των πολιτών.

Έτσι, λοιπόν, αδυνατώ να μη δω ρεαλιστικά και λογικά την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να μην πέσει θύμα της εκβιαστικής πολιτικής του γείτονά της. Δεν μπορώ να μη σταθώ αλληλέγγυος με τους κατοίκους της χώρας μου, που αγωνίζονται να ξεπεράσουν τα τεράστια οικονομικά (και όχι μόνο) προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Και είναι αδύνατο να υπολογίσω πώς θα μπορέσει η χώρα να ξεπεράσει την είσοδο χιλιάδων μεταναστών που ανεξέλεγκτα ζητούν να διαβούν τα σύνορα της.

Ατομικές αιτήσεις ασύλου είναι υποχρεωμένη η κάθε χώρα (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας) να δεχτεί να εξετάσει. Διεθνής νόμος και συνθήκες το επιβάλλουν. Κανένας νόμος και συνθήκες, όμως, υποχρεώνουν την οποιαδήποτε χώρα να δεχθεί μετανάστες που δεν χρειάζεται και δε θέλει. Ανθρωπιστικοί λόγοι σίγουρα υποχρεώνουν τις χώρες των εχόντων να δεχθούν, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, τους μη έχοντες, αν και η Ελλάδα, οπωσδήποτε δεν συμπεριλαμβάνεται στις πρώτες.

Χωρίς καμία αμφιβολία, η παγκόσμια μεταναστευτική κρίση δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη της. Γενναίες αποφάσεις πρέπει να παρθούν που θ’ απαλύνουν την ανθρώπινη δυστυχία και πόνο. Η απελπισία, η πείνα, η ανημποριά εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων είναι ένα καζάνι που βράζει και που απειλεί να μας παρασύρει όλους όταν εκραγεί. Κι αυτό είναι κάτι που οι χώρες που μπορούν δεν γίνεται να το σπρώχνουν κάτω απ’ το χαλί.

Η Ελλάδα, όμως, δεν μπορεί και, στο κάτω κάτω της γραφής, έχει ήδη κάνει πολλά, τεράστια, αναλογικά των δυνατοτήτων της. Και είναι αναφαίρετο δικαίωμά της να μη θέλει να κάνει περισσότερα αν δεν μπορεί και δεν αντέχει.
Και εγώ είμαι απόλυτα σύμφωνος με αυτό. Μπας, όμως, με το να σκέπτομαι έτσι, είμαι ένας μισαλλόδοξος ρατσιστής και δεν το ξέρω;