Του Νίκου Τ. Παγώνη
Δυστυχώς, έπρεπε να το βιώσουμε κι αυτό. Μια καταξιωμένη τραγουδίστρια, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, ανεβασμένη σ’ ένα φορτηγό, υπό τη συνοδεία τεσσάρων μουσικών, περιδιαβαίνει στις γειτονιές της Αθήνας τραγουδώντας.
Καλό; Καλό. Μια προσπάθεια με σκοπό να χαρίσει ένα χαμόγελο, μια στιγμιαία χαρά, ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας στους κλειδαμπαρωμένους Αθηναίους. Κάτι ανάλογο του Αντρέα Μποτσέλι και άλλων διεθνών καλλιτεχνών που πρόσφεραν κάτι σχετικό σε κεκλεισμένους κατοίκους άλλων χωρών.
Βγαίνουμε στα μπαλκόνια χειροκροτώντας; Βγαίνουμε. Γκρινιάζουμε; Όχι! Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε.
Χωρίς καμία αμφιβολία η μουσική εξημερώνει το ζώο. Του δημιουργεί συναισθήματα, συγκινήσεις, ενθουσιασμό, ικανοποίηση, χαρά. Του προσφέρει, δηλαδή, την ευκαιρία ν’ απαλύνει, έστω και προσωρινά, ό,τι μαύρο κουβαλά ο καθένας μέσα του και να του χαρίσει μια ακτίδα χαρούμενου φωτός. Και η Άλκηστις είναι μια από τις τραγουδίστριες που το κάνει με ταλέντο, ενθουσιασμό, πάθος και συνέπεια. Κι αυτό φάνηκε στην κινούμενη συναυλία της.
Θα περίμενε κανείς ότι μια τέτοια πρωτοβουλία θα ένωνε τους Αθηναίους, θα τους συγκινούσε και τα μόνα παράπονα που θα μπορούσαν ν’ ακουστούν θα ήταν γιατί το φορτηγό δεν πέρασε από τη δική τους γειτονιά. Αμ, έλα, ντε.
Τα πικρόχολα σχόλια, η γκρίνια, οι εξυπνάδες, η τοξική συμπεριφορά, η ταξική τοποθέτηση, η πολιτική εκμετάλλευση, ο φανατισμός- θρησκευτικός και πολιτικός-, η διεκδίκηση δικαιωμάτων, τα απωθημένα, η βλακεία και η αμορφωσιά είχαν την τιμητική τους στον Τύπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και όλα αυτά γιατί;
Γιατί μια θαυμασία τραγουδίστρια με τέσσερις εξαίρετους μουσικούς θέλησαν να χαρίσουν γλυκιές στιγμές σε δοκιμασμένους από τον ιό Αθηναίους;
Για μερικούς, ξεχάστηκαν τα χειροκροτήματα, ο ενθουσιασμός, τα δάκρυα συγκίνησης, οι επευφημίες, και η χαρά που χάρισαν η Άλκηστις και οι συνεργάτες της και θυμήθηκαν ότι τα τραγούδια που γράψανε (Κραουνάκης) είναι μόνο για ορισμένους και σίγουρα, όχι για το «δεξιό» πρωθυπουργό.
Θρησκευτικοί ηγέτες ξεσπάθωσαν γιατί ο δικός τους τομέας λειτουργεί κεκλεισμένων των θυρών, ενώ ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του (που ήδη συγχρωτίζονται μαζί) βγήκαν να συγχαρούν στιγμιαίως τους καλλιτέχνες, ενώ άλλοι θυμήθηκαν ότι ο δήμαρχος της Αθήνας (με τη συνεργασία του οποίου έγινε η κινούμενη συναυλία) ανήκει σε κάποιο πολιτικό κόμμα και συγγενεύει με τον πρωθυπουργό και γενικά πολλοί έβγαλαν τ’ απωθημένα τους, το μίσος τους, τη χολή τους και την ασυναρτησία τους.
Δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη κάθε λίγο και λιγάκι να περιφέρουμε, αδιάντροπα, την αδυναμία μας να εκτιμήσουμε κάτι το ωραίο που κάποιος άλλος έκανε κι όχι εμείς.
Δεν υφίσταται ιδιαίτερος λόγος να φερόμαστε σαν οπαδοί ποδοσφαιρικής ομάδας και όχι ως πολίτες μιας σύγχρονης και δημοκρατικής χώρας. Δεν γίνεται να ερμηνεύουμε τα πάντα με πολιτικά κριτήρια και ταξικές τοποθετήσεις.
Δεν χρειάζεται να επιμένουμε ότι η προεκλογική περίοδο κρατά εσαεί και ότι το εκλογικό αποτέλεσμα αγνοείται όταν δεν ευνοεί τη δική μας παράταξη.
Κάποτε, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο πρωθυπουργός της χώρας, ο δήμαρχος της πόλης, οι άρχοντες γενικά, είναι εκλεγμένοι και εκπροσωπούν τη χώρα και τον τόπο.
Κάποτε, ίσως, να τα καταφέρουμε να πάψουμε να είμαστε ξερόλες, μεμψίμοιροι, κακεντρεχείς, φανατισμένοι και να μετατραπούμε σε φωτισμένους, νοήμονες και συνεπείς πολίτες.
Και όταν αυτό συμβεί, ίσως τότε, να μπορέσουμε όλοι μαζί να ευχαριστηθούμε τη γλυκιά παρηγοριά που μας πρόσφερε η Άλκηστις και οι μουσικοί της.
